“Kurumsallaşalım” dendi. Herkes bir şeylerin peşine takıldı:

Organizasyon şemaları çizildi, süreçler yazıldı, görev tanımları yapıldı. ERP sistemleri kuruldu, ISO belgeleri alındı, duvarlara asıldı, iç denetim planları hazırlandı...

Ama bugün, sahada başka bir şey yaşanıyor.

Piyasa daralıyor.

Maliyetler öngörülemez.

İnsan kaynağı kıt.

Bu kadar "kurumsallaşma" çabasının sonunda eldeki resim şunu söylüyor:

* Ekip büyümüş ama iletişim zayıf.

* Riskler çoğalmış ama kontrol refleksleri aynı kalmış

* Yönetim hâlâ kişiye ve alışkanlıklara dayanıyor.

Yani görülüyor ki kurumsallaşma evrakta kalınca yönetim her geçen gün krize daha açık hale gelmiş.

* ERP var ama hâlâ excelle yönetiliyor

* Süreç haritası var ama herkes birbirinin işine karışıyor

* İç denetim var ama saha “bize karışmayın” diyor

* Yetki matrisi var ama onaylar yine bir kişide toplanıyor

* Kontrol noktası tanımlanmış ama uygulanmıyor

Çünkü tüm o süslü yapıların arasında gözden kaçan kritik bir unsur var: İç kontrol.

İç kontrol sistemi; tüm bu yapının görünmeyen omurgasıdır. Riskin nerede oluştuğunu, hatanın nerede tekrar ettiğini, yetkinin ne zaman aşıldığını fark ettiren refleksin adıdır.

Ama çoğu şirkette iç kontrol sistemi ya hiç kurulmamış ya da kurulduğu haliyle bırakılmış durumda.

Kurum büyüyor ama kontrol kültürü aynı kalıyor. Risk çeşitleniyor ama sistem güncellenmiyor. Ve sonra kriz geldiğinde herkes yine sürece değil, kişilere dönüyor.

Kurumsallaşmak belge hazırlamak değil, refleks değiştirmektir. İç kontrol o refleksin hayattaki karşılığıdır. Yoksa kurduğunuz yapı, kriz anında sadece bir dekor olur.

Gerçek sistem; karar anında sizi taşıyabilen sistemdir.

Varsa gözden geçirin.

Yoksa, bugünden kurmaya başlayın.

Çünkü yarınki kriz, bugünkü kontrolsüzlükten beslenir.